Jak dobierać szkło laboratoryjne?

Szkło laboratoryjne znajduje się na wyposażeniu każdego laboratorium chemicznego, fizycznego, biologicznego i wielu innych. Cechuje się uniwersalnymi właściwościami fizykochemicznymi i znajduje wszechstronne zastosowanie podczas różnorodnych czynności wykonywanych przez laborantów. Zdecydowana większość wyrobów, które określane są mianem szkła laboratoryjnego, wykonanych jest ze szkła borokrzemowego. Produkowane są z niego m.in. zlewki, kolby, biurety, cylindry, probówki, eksykatory, lejki itp. W przypadku nieco niższych wymagań wykorzystane mogą być naczynia wykonane z innych rodzajów szkła, np. ze szkła sodowo-wapniowego (szalki Petriego, szkiełka zegarkowe, pipety, probówki).

W praktyce nie ma jednego materiału, który sprostałby wszystkim wymaganiom stawianym mu w laboratoriach. Decyzja o użyciu określonego rodzaju szkła zależy od zastosowania, konstrukcji przyrządu, specyficznych właściwości materiału, a także od względów ekonomicznych.

Szkło laboratoryjne — najważniejsze informacje

Szkło laboratoryjne wyróżnia się przede wszystkim wysoką odpornością chemiczną na działanie wody, roztworów soli, kwasów, zasad, rozpuszczalników organicznych. Może jednak zostać uszkodzone pod wpływem działania kwasu fluorowodorowego, silnych zasad (w podwyższonej temperaturze) i stężonych kwasów fosforowych. Nawet w podwyższonej temperaturze zachowuje dużą trwałość kształtu oraz wysoką przejrzystość, co jest dużą zaletą w przypadku zastosowań laboratoryjnych.

Szkło borokrzemowe

Szkło borokrzemowe znajduje powszechne zastosowanie w laboratoriach. Jest przezroczyste, dlatego też pozwala na łatwy dostrzeżenie znajdującej się w naczyniu zawartości i obserwację zachodzących reakcji. Jest odporne na wysokie temperatury, nie poddaje się deformacji, jest na tyle wytrzymałe (jest w stanie wytrzymać codzienne uderzenia, do których niekiedy dochodzi podczas standardowej pracy laboratoryjnej). Można je swobodnie podgrzewać, schładzać, mieszać w nim substancje — bez obawy, że dojdzie do pęknięcia. Wykazuje bardzo dobre własności chemiczne i fizyczne.

W ofercie naszej firmy dostępne jest szkło borokrzemowe SIMAX. Zaliczane jest do grupy szkła technicznego typu 3.3 i spełnia międzynarodową normę DIN ISO 3585. Zgodnie z tą normą uznawane jest za uniwersalny rodzaj szkła przeznaczonego do zastosowań wymagających dobrej odporności chemicznej i termicznej oraz wysokiej trwałości mechanicznej. Do innych zalet szkła SIMAX zaliczamy m.in. małą rozszerzalność termiczną i dużą wytrzymałość temperaturową, a także odporność na nagłe zmiany temperatury. Wyroby są nieszkodliwe dla środowiska naturalnego. Szkło SIMAX typu BORO 3.3 zaliczane jest do 1 klasy odporności hydrolitycznej wg normy ISO 719 i 1 klasy odporności na kwasy wg normy ISO 1776.

Szkło sodowo-wapniowe

Szkło sodowo-wapniowe wykazuje dobre własności chemiczne i fizyczne. Jest przeznaczone dla produktów poddawanych krótkotrwałemu działaniu chemikaliów i w ograniczonym stopniu natężeniom termicznym. Powstają z niego m.in. pipety czy probówki do kultur tkankowych.

Szkło kwarcowe

Głównym składnikiem szkła kwarcowego (~99,9%) jest SiO2 (ditlenek krzemu – krzemionka). W porównaniu z innymi rodzajami szkła wyróżnia się unikalnymi właściwościami, takimi jak m.in.:

• niski współczynnik rozszerzalności cieplnej (odporność na szok termiczny),
• wysoka odporność na działanie wody czy nawet silnych kwasów, ale niska odporność na działanie alkaliów,
• wysoka wytrzymałość temperaturowa pracy (~1100°C),
• doskonała przejrzystość optyczna,
• znikoma przewodność cieplna i elektryczna,
• wysoka przepuszczalność promieni UV.

Jest to szkło, które znajduje szerokie zastosowanie zarówno w nauce, jak i przemyśle. Wykorzystywane jest też do produkcji wyrobów laboratoryjnych, takich jak m.in. tygle, parownice, zlewki, kolby, łódeczki do spalań, wanienki do wyżarzania, kuwety, retorty i naczynia reakcyjne.